De stijgende lijn die JU16-1 de laatste paar weken hebben opgepakt, werd zondag weer bevestigd. Mosquitos (Amsterdam) werd knap opzij gezet met 76 – 61. Op de trainingen wordt het vaak als minder leuk ervaren, trainen op de verdediging, maar het team begint er nu toch de vruchten van te plukken. Vooral in het tweede kwart gaf de sterke, hechte verdediging de doorslag. Mosquitos kreeg nauwelijks eenvoudige schoten waardoor ze slechts 6 punten konden scoren. Wij maakten er 26, dat was beslissend.
We begonnen de wedstrijd mat. Het duurde even voordat de rem er af ging. Kennelijk wilden we eerst even aan de tegenstander snuffelen voordat we echt gingen basketballen. Vooral aanvallend was het nog even zoeken naar de juiste weg. Mosquitos was wat sneller op gang en kwam dan ook op voorsprong. Na 4 minuten stond er 7 – 11 op het scorebord. Time-out! Edmar en Paul moesten de spelers even wakker schudden. “Je mag best moe worden “, hoorden we roepen. Na de time-out kwam de wedstrijd toch echt op gang. Alsof we opnieuw begonnen waren. Nu zagen we wel de gewenste agressiviteit. Maar, Mosquitos kon daar aanvankelijk goed mee overweg. Vooral nummer 15 bleef goed scoren. Het eerste kwart werd met een stand van 16 – 19 afgesloten.
In het tweede kwart kwamen we dus echt los. Na vier minuten stond het 22 – 21. Een time-out van Mosquitos volgde direct. Het werd even schaken tussen de coaches. Mosquitos zocht naar de openingen in onze verdediging. Ze wisselden veel, probeerden van alles, maar kon de weg naar de basket niet vinden. Ze waren geheel afhankelijk van het afstandsschot. In de zesde minuut, bij een stand van 26 – 25, een time-out van BVL. Niet omdat het slecht ging, maar we voelden aan dat het nu moest gebeuren. Iedereen werd op scherp gezet en… , in de volgende 4 minuten plaatsten we een 17 – 0 run. Hier trainen we voor! Het publiek vermaakte zich prima. Zó zijn de zondagmiddagen echt leuk! Ruststand 42 – 25.
In de pauze werden niet alleen banaantjes gegeten (bedankt Tracey!), het team kreeg ook de complimenten van Edmar en Paul. De teamstatistieken zien er goed uit. We zijn zuinig met schieten en halen dus ook een hoog schotpercentage. Zó veel lof zijn ze niet gewend, dus werd er ook gewaarschuwd om het derde kwart niet te euforisch in te gaan. De waarschuwing hielp uiteindelijk niet. We werden slordig. Er werd wat gewisseld, maar ook dat bracht niet het gewenste resultaat. De rust was uit het team. Na een time-out en weer een paar wissels herstelden we ons. Het overleg kwam terug, er werd weer gescoord en, nog belangrijker, we zagen geen onnodige turn-overs meer. We verloren het kwart met 12 – 14, maar we zaten weer redelijk in ons spel.
Dat was nodig want Mosquitos speelde een sterk vierde kwart. Even dreigden ze weer terug in de wedstrijd te komen. Sommige van onze spelers raakten vermoeid. Het felle, energieke verdedigen eiste zijn tol. Na vier minuten een time-out. Nog maar 6 minuten te spelen, we staan ruim voor, dat moeten we kunnen vasthouden. Moe? Ja, dat is de tegenstander ook. Dus doen wij er nog een schepje bovenop. Mosquitos mocht niet het gevoel krijgen de wedstrijd naar zich toe te trekken. Dat gebeurde ook niet. Ook conditioneel staan we ons mannetje… Het kwart eindigde gelijk 22 – 22, eindstand 76 – 61.

[i]Scores:[/i] Vincent Antes 8, Tomas Breel 18, Esteban Alba Camargo 2, Boris Crama 16, Tim Heshusius 4, Philip van Houwelingen 1, Raoul Koopmans 7, Jeroen Vos 4, Michiel van Zwieten 16.
[i]Als we na afloop van de gehele wedstrijd de teamstatistieken bekijken, valt het hoge schotpercentage op, 36 keer raak uit 74 pogingen(ruim 48%)![/i]

Na de winterstop volgt er een nieuwe competitie-indeling. We blijven spelen in de voor deze leeftijdscategorie hoogste klasse. Niet in de Elite-poule, die strijden voor de play-offs en het Nederlands kampioenschap, maar in de zgn. B-poule.
Vooraf gaven de trainers/coaches, Edmar en Paul, al aan dat we met dit jonge team vooral wilden bouwen aan de toekomst. Die doelstelling lukt heel redelijk. We zijn in de eerste helft van het seizoen steeds beter gaan spelen. Van de laatste vier wedstrijden wonnen we er zelfs drie. Het team begint duidelijk te wennen aan de systemen en kijkt niet meer op tegen de hoofdzakelijk oudere en dus ook grotere en meer ervaren tegenstanders. Natuurlijk moet er nog veel verbeteren om volgend jaar óók in de elite-poule mee te kunnen strijden. Dat weten de spelers ook. De komende tijd zal er dan ook weer hard getraind worden. De motivatie is er bij zowel de spelers als de trainers.